25Ιανουαρίου2015 : Η τελευταία πράξη του δράματος; Φίλες και φίλοι,
το μήνυμα αυτό απευθύνεται σε όσους τυχόν ακόμη αναζητούν στο διαδίκτυο τη γοητεία του ορθολογισμού και όχι το ξέσπασμα του θυμού τους.
Οι εκλογές στις 25 Ιανουαρίου δεν θα μείνουν στην ελληνική ιστορία για το αποτέλεσμά τους, αλλά για τις συνέπειές τους.
Πολύ συχνά παλιοί και νέοι φίλοι με ρωτούν γιατί τον τελευταίο καιρό έχω σιωπήσει;
Γιατί δεν ποστάρω κάτι στο site μου, γιατί δεν έχω facebook και twitter;
Με ρωτούν αν θα είμαι εκ νέου υποψήφιος;
Και τις τελευταίες μέρες με ποιο κόμμα;
Μάλιστα.
Συμπτώματα των καιρών;
Έξηγούμαι:
περηφανεύομαι να πιστεύω ότι ανήκω σε μια πολύ μικρή μειοψηφία πολιτικών που από το 2007 μιλάει με πολύ μεγάλη (όχι απόλυτη, διευκρινίζω) ειλικρίνεια για την κατάσταση και τα προβλήματα της χώρας και του ΠΑΣΟΚ.
Το έκανα με προσωπικό κόστος μεγάλο, χωρίς κραυγές , την ίδια ώρα που τόσα άλλα στελέχη της παράταξης περιέφεραν φιλοδοξίες και αξιώματα με τόση αυταρέσκεια όση και η ευκολία με την οποία άλλαζαν απόψεις.
Μέχρι το 2007 αρνήθηκα παρά τις επίμονες προτάσεις του τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ υψηλές εσωκομματικές θέσεις και αξιώματα. Όταν μία φορά (το 2006) αποδέχθηκα, σε σύντομο χρονικό διάστημα η χαοτική κατάσταση που επικρατούσε με οδήγησε στο να παραιτηθώ.
Εξαιτίας αυτής της χαοτικής κατάστασης που επικρατούσε στο κόμμα αποφάσισσα το 2007 να υποστηρίξω την αλλαγή ηγεσίας. Σύντροφοι στο ΠΑΣΟΚ οι οποίοι κατ΄ιδίαν συμφωνούσαν στο ότι η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο, μόλις διαπίστωσαν ότι το κλίμα μεταβλήθηκε υπέρ του τότε προέδρου Παπανδρέου, άλλαξαν άποψη μέσα σε ένα βράδυ και εμφανίσθηκαν θερμοί υποστηρικτές του.
Ακολούθησε μια περίοδος κατά την οποία το μόνο προσόν που έπρεπε να διαθέτεις ήταν να υποστηρίζεις την τυφλή αντιπολιτευτική τακτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.
Διαφώνησα με τις αυτονόητες ανοησίες που εξεστόμιζαν και υποστήριζαν εκείνη την περίοδο ¨ανανεωτικά” και μη στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Διαφώνησα καθαρά και δημόσια:
με τη θέση ότι ο ΟΤΕ θα ξαναγίνει δημόσιος γιατί δήθεν είναι στρατηγικού χαρακτήρα επιχείρηση
με τη θέση της ανατροπής της πώλησης του λιμανιού του Πειραιά στην Cosco
με τα γελοία συνθήματα ότι “λεφτά υπάρχουν” και εν συνεχεία τα γελοία επιχειρήματα που προσπαθούσαν να το δικαιολογήσουν
με την επιλογή να εκβιασθεί η ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή μέσω της μη υποστήριξης του Κάρολου Παπούλια στην ψηφοφορία για εκλογή Προέδρου (επιλογή που οδήγησε στο να περάσει η ευθύνη της χρεωκοπίας της χώρας στα χέρια του ΠΑΣΟΚ).
Κανένας απ’ όσους υποστήριξαν όλες αυτές τις θέσεις δεν απολογήθηκε ποτέ γιαυτό. Αρκετοί μάλιστα συνεχίζουν να κάνουν καριέρα στην πολιτική πάντα ως “φίλοι του λαού”.
Δυστυχώς και πολλοί φίλοι μου πρωτοστάτησαν στην υποστήριξη τέτοιων θέσεων όπως οι παραπάνω. Και ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω πως είναι δυνατόν αυτοί που διακινούσαν τέτοιες θέσεις και υποστήριζαν αυτή την τόσο παλαιοκομματική πρακτική να εμφανίζονται σήμερα υποστηρικτές της ανανέωσης, του εκσυγχρονισμού και δεν ξέρω τι άλλο.
Μετά τις εκλογές του 2009 και την αποκάλυψη της τραγικής οικονομικής κατάστασης ήμουν ο μόνος που ζήτησα στο πρώτο ΚΤΕ Οικονομικών τη λήψη μέτρων για την οικονομία.
Οι υποστηρικτές του πρωθυπουργού με κατηγόρησαν γι’ αυτό ότι δήθεν ήμουν σε πνεύμα Καραμανλή (Ελευθεροτυπία Οκτώβριος 2009).
Την ίδια ώρα συνεχιζόταν η ίδια επίδειξη αριστερού ιδεολογικού πατριωτισμού.
Η χώρα είχε χρεωκοπήσει και τα στελέχη της Κυβέρνησης επεδείκνυαν ως προσόν όχι τον ορθολογισμό, αλλά την δήθεν ιδεολογική αφοσίωση σε κάτι που ονόμαζαν φιλολαϊκό, αλλά ήταν δημαγωγικό και επικίνδυνο την ώρα που στέρευαν οι αγορές χρήματος και τα χειρότερα έρχονταν.
Τον Δεκέμβριο του 2009 σε δραματικές ώρες πάλι οι ίδιοι άνθρωποι, υπουργοί και ηγετική ομάδα αποφάσισαν μια δήθεν μεγάλη εκδήλωση στο Ζάππειο όπου ο πρωθυπουργός θα παρουσίαζε μέτρα για την κρίση της χώρας. Τα ΜΜΕ ανέμεναν με αγωνία . Όταν αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο να αποτελέσει ακόμη μια έκθεση ιδεών με τις γνωστές διακηρύξεις αρνήθηκα να παραστώ και δεν πήγα στο Ζάππειο. Η συνέχεια ήταν γνωστή.
Το παράξενο είναι πως κανένας απ’ όσους με πράξεις, λόγια και σιωπή στήριξαν όλη αυτή την κατάσταση δεν αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει γιατί και πως. Αντίθετα πολλοί με τη συστηματική βοήθεια των ΜΜΕ εμφανίζονται σήμερα ως σωτήρες της χρεωκοπημένης χώρας, προβάλλοντας συνήθως “δημοφιλείς “ προτάσεις και θέσεις που καλοπιάνουν το κοινό που χρόνια έχει διαπαιδαγωγηθεί να επιλέγει τους προβεβλημένους, τους τηλεγενείς και δημαγωγούς.
Ή όπως λέω συχνά στους φίλους μου όταν το κοινό θέλει επιθεώρηση ματαιοπονείς αν διαβάζεις Σαίξπηρ.
Είναι το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Μια χώρα οικονομικά χρεωκοπημένη είναι έτοιμη να υποδεχθεί ξανά μια νέα δημαγωγική πολιτική τάξη που δεν είναι ούτε αριστερή ούτε δεξιά αλλά αυτό που συνήθως ήταν : λαϊκιστική.
Η πραγματική μάχη στη χώρα από το 1830 θα τολμούσα να πω, δεν ήταν μια μάχη δεξιάς και αριστεράς, συντηρητικών και προοδευτικών, αλλά μια μάχη ανάμεσα στο λαΐκισμό και στον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της χώρας.
Η ίδια μάχη και σήμερα, με τη μόνη διαφορά ότι πλέον το διακύβευμα είναι μια απειλούμενη ιστορικών διαστάσεων καταστροφή της χώρας όμοια με του 1897. Όσοι έχουν διαβάσει την ιστορία καταλαβαίνουν.
Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι δεν έχει παραγωγική βάση. Με απλά λόγια παράγει ελάχιστα με σημαντικό διοικητικό κόστος, υψηλή φορολογία και σε πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον γύρω της. Τα προϊόντα που παράγει είναι χαμηλής καινοτομίας και τεχνολογικής ειδίκευσης. Αποτέλεσμα είναι ότι σιγά σιγά η χώρα μετατρέπεται σε χώρα φτηνής σχετικά ανειδίκευτης εργασίας.
Αυτό το πρόβλημα αφορά εμάς όχι τη Μέρκελ. Αυτό απαιτεί τολμηρές και επώδυνες αλλαγές. Επειδή όμως είναι επώδυνες και αντιδημοφιλείς αλλαγές, οι πολιτικοί της χώρας επιδίδονται σε δημαγωγίες και ανάλυση δημοσιονομικών προτάσεων που όλες καταλήγουν στη διαγραφή του χρέους και στη συνέχεια να μας ξαναδανείσουν οι Γερμανοί ή η Κεντρική Τράπεζα για να κάνουμε τους σοσιαλιστές.
Η βάση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας σήμερα είναι το ασφαλιστικό της σύστημα.
Η επίλυσή του θα απαιτήσει περαιτέρω θυσίες. Όποιος δεν το λέει κοροϊδεύει τον κόσμο.
Αν δεν επιλυθεί το ασφαλιστικό οι φορολογίες παντός είδους θα συνεχίσουν να είναι υψηλές και να λειτουργούν αποτρεπτικά για τις επενδύσεις που είναι αναγκαίες για ανάπτυξη και απασχόληση. Είναι αυτό που μας λένε όλοι οι ξένοι αναλυτές και εμείς είτε τους βρίζουμε είτε τους αγνοούμε.
Για όλα αυτά έχω μιλήσει ως εισηγητής του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή (Δεκέμβριος 2010) στον προϋπολογισμό του 2011.
Όσοι θέλουν να δουν τους αριθμούς και την ανάλυσή μου παραθέτω το
linkΗ χώρα πλησιάζει στο σημείο μηδέν. Δυστυχώς. Όσοι σοβαροί άνθρωποι θα μπορούσαν να παίξουν ένα θετικό ρόλο έχουν αποτραβηχθεί περιμένοντας την καταστροφή.
Οι διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ιδεολογικό απολίθωμα του παλιού καιρού που δεν έχουν καμιά σχέση με τις ανάγκες μιας χώρας που έχει χρεωκοπήσει.
Οι ιδιωτικές επενδύσεις πλέον αναστέλλονται η μία μετά την άλλη. Η ανεργία θα αρχίσει πάλι να αυξάνεται. Η ρευστότητα στο πιστωτικό σύστημα και στα δημόσια ταμεία συρρικνώνεται. Οι καταθέσεις συρρικνώνονται και αποτραβιούνται. Οι πολίτες που έχουν καταδημαγωγηθεί από κινήματα “δεν πληρώνω” και αριστερές σεισάχθειες θα αρχίσουν να σταματούν τις πληρωμές.
Την ώρα που η νέα κυβέρνηση θα ετοιμάζεται για μια δήθεν εθνική διαπραγμάτευση θα αντιληφθεί και αυτή και οι ψηφοφόροι της πως δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για να μπουν στο αεροπλάνο. Θα αρχίσει να επαιτεί στήριξη και λίγα δανεικά .
Καταλαβαίνει κανένας πως σε εκείνη τη φάση η διαπραγματευτική ισχύς θα είναι υποπολλαπλάσια της σημερινής.
Στην ομιλία μου στη Βουλή το 2011 για τον προϋπολογισμό ξεκίνησα με την εισαγωγή από ένα πολύ γνωστό ποίημα του Έλιοτ την “Έρημη χώρα” (“The waste land”). Όχι τυχαία. Στην εισαγωγή στο ποίημα ο Έλιοτ χρησιμοποιεί ένα απόσπασμα από το Σατυρικό του Πετρώνιου
“και σύ Σίβυλλα τι θέλεις;
Αποθανείν θέλω”
Δυστυχώς ότι και σήμερα.
Είμαι υποψήφιος εκνέου με το ΠΑΣΟΚ στην Α’ αθηνών. Eίμαι στο ΠΑΣΟΚ γιατί με όλες τις ευθύνες που προανέφερα, στάθηκε στην κρίση ως η πιο υπεύθυνη πολιτική δύναμη. Με πολλά λάθη και αδυναμίες, αλλά η πιο ειλικρινής πολιτική δύναμη. Διαφώνησα με τη λογική του “εγώ τα έλεγα” . Με τις μετακινήσεις από κόμμα σε κόμμα ανάλογα με τη συγκυρία. Με τα μπες βγες, τις γενικολογίες που κρύβουν το πρόβλημα και τις πολιτικές που φιλοτεχνούν προσωπικότητες.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχουν πολίτες που κατανοούν ότι πολιτικοί που λένε δυσάρεστα πράγματα με προσωπικό κόστος είναι προτιμότεροι από πολιτικούς που λένε όσα θέλουν να ακούσουν.
Για να τιμήσω λοιπόν όλους όσους στάθηκαν δίπλα μου στις καλές εποχές. Για να τιμήσω όσους ακόμη πιστεύουν στις μεγάλες δυνατότητες της χώρας μας και των ανθρώπων της.
Γιατί έστω και έτσι η μελαγχολία μπορεί να είναι πιο δημιουργική από τις κατασκευασμένες ψευδαισθήσεις.
Φιλικά